« زمانی که حضرت موسی برای مناجات با حق تعالی و کسب احکام و تکالیف الهی ، و افاضات حقّ و دریافت معارف و اخلاق ، از میان قوم خود بیرون رفت ، قومش گوساله پرست شدند و از دین بیرون رفتند.

ایمان دو گونه است: ایمان مستقرّ و ایمان مُسْتَوْدَع (نا پایدار). ایمان اگر مستقرّ باشد ، سامری ها نمی توانند در آن رخنه کنند ...

سامری ها با کسانی کار دارند که ایمانشان مستودع باشد ؛ کسانی که ایمانشان بر مبنای احساسات است و یا ایمانشان از محیط و اجتماع و یا از حکومت هاست ...

عقل ، یک نورانیّت الهی است ... این نورانیّت در هر که پیدا شد ، اوّل خودش را می سازد. فقط به فکر این نیست که مردم بدی نکنند. می گوید: اوّل باید خودم بد نباشم ؛ ابتدا به فکر سازندگی خویش است. انبیاء ، اوّلین کاری که کردند ، خود را از رذائل نفسانی دور کردند و به فضائل الهی آراستند. کسی که ایمان به خدا پیدا کند می گوید: اصلاحات را باید از خود شروع کنیم ، نه این که مردم بدی نکنند و ما هر کاری می خواهیم بکنیم.»

«بر گرفته از درس های حضرت آیت الله حاج سیّد رضا بهاء الدینی (قدس سره)»

q

2-« دعایی   که   باید  زیاد   گفته   شود  :»

در کتاب شریف اصول کافی جلد2 ص73 این روایت را از فضل بن یونس از امام کاظم علیه السلام نقل کرده است که: حضرت فرمودند: زیاد بگو : «خدایا مرا از مُعارین (یعنی آنان که دینِ آن ها عاریه است و در قلبشان مستقرّ نشده است) قرار نده و مرا از تقصیر بیرون نکن »

عرض کردم : معارین را شناختم که مرد ، دین را به صورت عاریت دارد ، سپس از دین بیرون می آید (یعنی دین را از دست می دهد. ) پس معنی این که « مرا از حدّ تقصیر (و کوتاهی) خارج نکن » چیست؟ حضرت فرمود: «هر کاری که آن را برای خدا انجام می دهی ، نزد خودت در آن کار مقصّر باش (یعنی خودت را مقصّر ببین ) ، پس حقًّا مردم همگی در اعمالشان بین خود و خدا ، مقصّر می باشند مگر آن کسی که خدای عزّ و جلّ او را نگه دارد.

s

3-« رضا     به  قضاء   الهی »

از امام علیّ بن الحسین علیهما السلام : صبر و استقامت و راضی بودن از خدا ، رأسِ طاعت و فرمانبری از خدا می باشد و هر کس که صبر نمود و از خدا در آن چه حکم نمود ، راضی شد (در آنچه دوست دارد و آن چه مورد کراهت اوست ) ، خداوند عزّ و جلّ ، چه در آن چه بنده دوست دارد یا مورد کراهت اوست ، جز آن چه خیر و صلاح اوست ، برایش حکم نمی کند . (یعنی همه اش در نهایت به صلاح و خیرِ او تمام می شود.)

4-« اهمّیّت صبر    بر  صراط مستقیم و  امامت  ائمّه معصومین علیهم السلام»:

محدّث کبیر ، شیخ کلینی (قُدِّسَ سِرُّه) در اصول کافی ج 1 ص 371 این روایت را آورده است که :

-از فضیل بن یسار ، گفت (یعنی فضیل): شنیدم که امام ابوجعفر (محمّد باقر) علیه السلام می فرماید:

هر کس از دنیا برود در حالی که امامی نداشته باشد ، مرگ او مرگ جاهلیّت است و اگر از دنیا رود در حالی که امامش را می شناسد ، برای او ضرری نیست ، چه این امر جلو بیفتد و زود واقع شود یا به تأخیر افتد و آن که از دنیا برود در حال معرفتِ امام ، مثل کسی است که با حضرت قائم (عج) در خیمه آن حضرت است.

5-« پیام قرآن کریم »: « وَالَّذِينَ جَاهَدُوا فِينَا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا »

«کسانی که در راه ما مجاهده و تلاش کنند ، قطعًا ایشان را به راه های خود هدایت می کنیم»

6-« مار   و عقرب  قبر ها   از   کجا  می آیند؟!

در کتاب شریف نا گفته های عارفان ص 197 این گونه آمده است:

حضرت آیت الله جوادی آملی در درس تفسیر 2/11/1378 در مسجد اعظم قم فرمودند: ( ... ) سیّدنا الاستاد ، علامه طباطبایی فرمودند: در نجف شخصی بود که مشهور شده بود که اهل معرفت است و چشمش به باطن این عالم باز است ؛ ایشان روز پنج شنبه رفته بود به وادی السلام و در حال بازگشت بود. عدّه ای از علماء در راه بازگشت از ایشان سوال کردند که شما در وادی السلام چه دیدید؟

ایشان گفت: یک فاتحه خواندم و بازگشتم.

آن عدّه چون از حالات او با خبر بودند ، اصرار کردند که شما چه دیدید؟ (در شهر های شلوغ و بزرگ ، معمولاً در قبرستان ها ، چند قبر آماده وجود دارد برای افرادی که فوت می کنند.) این شخص می گوید: من رفتم سراغ این قبر ها و بعضی از این قبر هایی که شنی بوده و فروکش کرده بود، و از این قبر ها سوال کردم : این ها ( و اشاره کرد به آن عدّه از علماء ) به ما می گویند : این قبور (قبر ها) مار و عقرب دارند و مرده را آزار و اذیّت می کنند. آیا این سخن راست است؟ قبر ها جواب دادند: ما، مار و عقرب نداریم؛ هر کس با خود چیزی بیاورد با آن محشور خواهد بود.